สามปีก่อนชีวิตอันสงบสุขของป้าหลีชาวอินโดนีเซียได้พังทลายลงด้วยคำวินิจฉัยโรคที่ระบุว่า เป็นมะเร็งตับอ่อนระยะที่สี่ กระจายไปตับ หมอทั้งอินโดนีเซียและสิงคโปร์ต่างพูดว่า ชีวิตเธอจะเหลือแค่ 3-6 เดือนเท่านั้น

　　สามปีผ่านไปในเดือนตุลาคม ในบ่ายวันที่ท้องฟ้าแจ่มใส ห้องผู้ป่วยเลขที่ 329 ของโรงพยาบาลมะเร็งฟูด้า ป้าหลีได้เล่าเรื่องราวที่ต่อสู้กับโรคมะเร็งให้ฟัง “วาสนาฉันยังดี อยู่มาได้ 3 ปี แทนที่จะตายใน 3 เดือนขอบพระคุณหมอเมืองจีน” เธอกล่าวทั้งน้ำตา

ผู้อำนวยการสวีเค่อเฉิง (คนที่ 2 จากซ้าย) และหมอเจ้าของไข้เยี่ยมป้าหลี

　　ตรวจโรคกระเพาะ แต่กลายเป็นมะเร็งตับอ่อน

　　ปีนี้ป้าหลีอายุ 56 ปี เป็นแม่บ้าน เธอมีชีวิตที่สงบสุข แต่เมื่อ 3 ปีก่อน ผลการตรวจอาการปวดท้องกระเพาะคราวนั้น ทำให้ทุกคนในบ้านต้องตกอยู่ในความทุกข์ ป้าหลีนึกถึงอดีตพร้อมกล่าวว่า ฉันเป็นโรคกระเพาะมาสิบกว่าปี เดี๋ยวเป็นเดี๋ยวหาย เวลาปวดก็หายากิน ไม่ปวดก็ไม่ได้สนใจ และไม่เคยตรวจสุขภาพประจำปีเลยสักครั้ง ตรุษจีนปี 2013 ผ่านไปไม่นาน ฉันมีอาการปวดท้องจนทานอะไรไม่ลง และคิดว่ามาจากโรคกระเพาะกำเริบอีก คนในบ้านจึงพาไปตรวจที่โรงพยาบาล หมอบอกให้ฉันตรวจอัลตร้าซาวด์ ผลอัลตร้าซาวด์เห็นสิ่งผิดปกติของตับอ่อนหมอจึงบอกให้รีบไปตรวจ MRI

　　ตอนนั้นป้าหลีคิดเพียงว่า “ฉันก็เป็นแค่โรคกระเพาะไม่ใช่เหรอ” สามีลูบไหล่เธอแล้วปลอบว่า ฟังหมอแล้วกันนะ ทำตามหมอบอกเถอะ

　　น้องชายน้องสะใภ้และลูกชายของเธอทั้งสองล้วนเป็นหมอ ทุกคนพากันมาเป็นเพื่อนป้าหลีตรวจ MRI หมอรายงานผลการตรวจว่าตับอ่อนของผู้ป่วยพบก้อนเนื้องอกขนาด 4 ซม. ต้องรีบเข้ารับการรักษา “ฉันเป็นมะเร็งตับอ่อน？แน่ใจใช่ไหม？” ป้าหลีถามขึ้นด้วยความตื่นตระหนกไม่ยอมรับผลตรวจที่ระบุว่าเป็นมะเร็งตับอ่อน แม่และพี่สาวของเธอก็เป็นมะเร็งทั้งคู่ เธอกลัวว่าจะเป็นอีกคน จึงคิดเองว่าตัวเองเป็นแค่โรคกระเพาะเท่านั้น เมื่อเห็นตาแม่แดง ลูกชายคนโตปลอบใจแม่ว่า “คุณแม่ไม่ต้องกังวลใจ เราไปหาหมอผู้เชี่ยวชาญที่สิงคโปร์กัน”

　　ลูกชายสะอื้นไห้ที่สนามบิน

　　ลูกชายทั้งสองคนของป้าหลีเดินทางมาถึงสิงคโปร์และได้ไปพบแพทย์ผู้เชี่ยวชาญด้านมะเร็ง คำตอบของหมอก็เหมือนกับที่หมอทางอินโดนีเซียบอกว่ามะเร็งตับอ่อนอยู่ในระยะสุดท้าย ก้อนเนื้อใหญ่มากและแพร่กระจายไปตับหลายตำแหน่งคงอยู่ได้แค่ 3-6 เดือนเท่านั้น

　　ลูกชายคนโตป้าหลีเป็นหมอที่โรงพยาบาลมะเร็งในอินโดนีเซีย ท่านเข้าใจแจ่มชัดว่าคุณแม่เป็นหนักมากแล้ว เมื่อคำนึงถึงความเจ็บที่ทรมานร่างกายและบีบคั้นจิตใจ ทำให้เขากลัดกลุ้มทุกข์ใจ เขาและน้องชายเดินทางกลับอินโดนีเซีย ขณะเดินถือกระเป๋าเดินทางถึงประตูสนามบินเห็นแม่รออยู่เขารีบเข้าไปสวมกอดแม่ร้องไห้โฮออกมา ทำให้คนทั้งบ้านตกอยู่ในความโศกเศร้าอย่างหนัก

　　ขณะสิ้นหวังก็ยังมองเห็นความหวัง

　　ต่อมาป้าหลีได้เข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลของอินโดนีเซียด้วยการให้คีโม 8 ครั้ง “คีโม 7 ครั้งแรก ฉันยังรู้สึกดี ผมก็ไม่ได้ร่วง ทุกครั้งหลังให้คีโมเสร็จก็ยังขับรถและเดินเล่นได้ คีโมครั้งที่ 8 หมอได้บอกฉันว่า เนื้องอกไม่เล็กลง แถมยังโตขึ้นอีก ฉันทำใจยากรับไม่ได้กับเรื่องจริงที่เกิดขึ้น และไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดี” ป้าหลีตกอยู่ในความสิ้นหวัง

　　ท่ามกลางความหมดหวัง เพื่อนของเธอที่อินโดนีเซียได้พบข่าวในหน้าหนังสือพิมพ์ว่า สวีเค่อเฉิน ผู้อำนวยการโรงพยาบาลมะเร็งฟูด้าจะเดินทางเข้าร่วมประชุมในประเทศอินโดนีเซีย จึงแนะนำให้เธอรีบไปขอคำปรึกษา

　　วันนั้น ป้าหลี สามีและลูกชายคนโตได้เจอกับศาสตราจารย์สวีเค่อเฉินก่อนขึ้นบรรยายบนเวที ป้าหลีได้ขอคำปรึกษาราวครึ่งชั่วโมง ลูกชายป้าหลีเห็นด้วยกับแนวทางการรับการดูแลที่ทางศาตราจารย์ สวีเค่อเฉินแนะนำเป็นอย่างมาก พวกเขาตัดสินใจพาป้าหลีเดินทางไปเมืองกว่างโจวประเทศจีน เพื่อรับการดูแลจากโรงพยาบาลมะเร็งฟูด้ากว่างโจว

　　ขอบคุณหมอจีน

　　เดือนมิถุนายน ปี 2013 ป้าหลีได้เข้ารับการดูแลกับโรงพยาบาลมะเร็งฟูด้า แพทย์และพยาบาลใส่ใจให้การดูแลเธอเป็นอย่างดี

ผู้อำนวยการสวีเค่อเฉินให้กำลังใจป้าหลียิ้มสู้กับมะเร็ง

　　คุณหมอพานจงเป่าได้ซักถามประวัติความเป็นมาของโรค เพื่อหาข้อมูลที่เกี่ยวข้องจากการตรวจเช็คพบว่าส่วนหัวของตับอ่อนบริเวณมีก้อนเนื้องอกโตขนาด 4.8 × 7.0 ×7.0 ซม. และมีแพร่กระจายไปที่ตับด้วย หนิวลี้จื้อรองผู้อำนวยการโรงพยาบาลพร้อมทีมแพทย์ได้หารือเกี่ยวกับแนวทางการรักาษาของป้าหลี และได้เสนอให้ทำคีโมเฉพาะที่ก่อน 2 สัปดาห์ และใส่ Sten เข้าไปในท่อน้ำดี ส่วนตับอ่อนรับการดูแลด้วยการใช้ความเย็นสลายก้อนเนื้อ

　　ระหว่างวันชาติจีน เจ้าหน้าที่โรงพยาบาลมะเร็งฟูด้าพา ผู้ป่วยชาวต่างชาติ และป้าหลีเที่ยวชมตลาดเครื่องเคลือบดินเผาที่เมืองซุ่นเต๋อ

ป้าหลีซื้อชุดน้ำชาจากตลาดเครื่องเคลือบดินเผา

　　เย็นวันที่ 11 เดือนตุลาคม แสงอาทิตย์ยามบ่ายลอดหน้าต่างส่องเข้าถึงห้องผู้ป่วยในขณะที่กำลังนอนพักกลางวัน ป้าหลีตื่นพร้อมกับความสดใส รออีกหนึ่งอาทิตย์ก็จะได้ออกจากโรงพยาบาลเพื่อเดินทางกลับไปบ้าน เธอรำพึงว่าฉันหลุดพ้นจากคำพยากรณ์ของหมออินโดนีเซียแล้ว ถือว่าโชคดีมาก ขอบพระคุณอย่างสูงต่อคุณหมอชาวจีนที่ช่วยดูแลฉันไว้ได้