ท่านนี้ คือ “แม่แก่”ผู้ป่วยชาวไทยวัย 78 ปี ป่วยเป็นมะเร็งเต้านมระยะสุดท้าย มีชื่อภาษาจีนว่า จี้ เยี่ยนปิน หลายวันก่อนไปรับประทานอาหารเช้าที่ห้องอาหารโรงพยาบาลได้พบกับเสี่ยวหวงล่ามภาษาไทย เขาบอกว่า “แม่แก่” มาแล้ว ฉันรู้สึกดีใจมากที่ได้ยินดังนั้น เสี่ยวหวงเล่าว่าตอนที่แม่แก่โทรหาเขาแม่แก่ถามถึงฉันด้วย ถามถึงพวกเราว่าสบายดีไหม  แม่แก่คิดถึงพวกเราท่านรู้สึกขอบคุณทีมแพทย์พยาบาลโรงพยาบาลฟูด้าที่ดูแลผู้ป่วยอย่างใส่ใจ ขอบคุณโรงพยาบาลฟูด้าที่ให้ชุบชีวิตใหม่แก่ท่าน

　　ท่านนี้ คือ “แม่แก่”ฉันรู้สึกอยากเจอแม่แก่ขึ้นมาจับใจ แม้ว่าท่านจะอายุมากแล้วก็ตามแต่ท่านยังคงคิดถึงพวกเราทุกคนที่นี่ ทุกครั้งที่ฉันได้เจอผู้ป่วยเก่าหรือได้ข่าวเกี่ยวกับผู้ป่วยเก่าฉันจะรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก เพราะพวกเราจะรู้สึกสนิทสนมกับผู้ป่วยเก่าอย่างบอกไม่ถูก ตอนที่ฉันไปเยี่ยมแม่แก่ที่ห้องผู้ป่วย ท่านพึ่งจะเสร็จจากการตรวจเป็นวันที่สอง บนโต๊ะในห้องเต็มไปด้วยของกินเล่นมากมาย ซึ่งคงเป็นอาหารเช้าที่น้องสาวของแม่แก่เตรียมไว้ให้แก่ท่านนั่นเอง เห็นแม่แก่กินได้ฉันก็พลอยดีใจด้วย

　　แม่แก่พูดภาษาจีนได้ แม้จะพูดอย่างช้าๆ ไม่คล่องนักแต่ก็พอจะสื่อสารได้ ฉันกอดแม่แก่ด้วยความตื้นตันและดีใจและขอบคุณที่ถามถึงฉันตอนคุยโทรศัพท์กับล่ามที่เมืองไทย เมื่อมีคนไข้ถามถึงหรือจำได้ฉันจะรู้สึกปลาบปลื้มใจเป็นอย่างมาก แม้ว่าคำว่า “แม่แก่” อาจจะฟังดูไม่เพราะสักเท่าไรแต่เป็นคำที่เรียกง่าย ที่มาของชื่อ “แม่แก่” มีอยู่ว่า ตอนนั้นฉันบอกกับแม่แก่ว่าชื่อภาษาจีนของฉันคือเหลียง ถาน หรือจะเรียกฉันว่าเสี่ยวเหลียง ฉันคือเสี่ยวเหลียง คุณคือเหล่าเหลียง เนื่องจากพ้องเสียง (แม่แก่ ภาษาจีนคือเหล่าเหนียง เสียง “เหนียง” กับ “เหลียง” พ้องกัน) ฉันจึงเรียกท่านว่าแม่แก่ เรียกไปเรียกมาทั้งแผนกก็พลอยเรียกท่านว่าแม่แก่และจดจำกันได้ เมื่อพูดถึงแม่แก่ทุกคนจะรู้ทันทีว่าเป็นผู้ป่วยชาวไทยคนนั้น

　　แม่แก่มีชีวิตที่อาภัพ โรคภัยไข้เจ็บได้พรากสามีกับลูกของท่านไป พอมาปี 2000 ได้ตรวจพบมะเร็งเต้านม ท่านตัดสินใจรับการผ่าตัด ฉายแสง เคมีบำบัดและการดูแลต่อมไร้ท่อขณะมีอายุ 65 ปีแล้ว อาการของโรคดีขึ้นตามลำดับ ทว่าในปี 2010 กลับตรวจพบอีกครั้งคราวนี้ลุกลามไปที่ต่อมน้ำเหลืองและด้านหลังหน้าอก ครานั้นมือทั้งสองข้างของท่านเย็นเฉียบ นอกจากผ่าตัด ฉายแสง เคมีบำบัดแพทย์ไทยก็ไม่สามารถดูแลด้วยวิธีการอื่นได้อีก แม่แก่เองก็เกรงว่าตนเองจะทนทุกข์ทรมานต่อการฉายแสงและเคมีบำบัดไม่ไหว เนื่องจากการดูแลครั้งก่อนทำให้ท่านรู้สึกขยาดและทุกข์ทรมาน ทุกวันนี้นึกถึงยังรู้สึกขยาดไม่หาย แม่แก่เข็ดขยาดกับการดูแลแบบเดิมๆ เพราะมันทำให้แม่แก่อ่อนแรง พะอืดพะอม อาเจียนและร่างกายอ่อนแอจึงไม่อยากกลับไปทุกข์ทรมานเช่นนั้นอีก

　　ขณะที่กำลังรู้สึกไร้หนทาง หวาดกลัวและสิ้นหวัง ในฐานะพุทธสาสนิกชนท่านจึงเดินทางไปวัดแห่งหนึ่งที่จังหวัดอุดรเพื่อหาที่ยึดเหนี่ยวทางจิตใจ ที่นี่ท่านได้ฟังเรื่องราวของรองเจ้าอาวาสที่ป่วยเป็นมะเร็งที่ลิ้นระยะสุดท้ายและรับการดูแลที่โรงพยาบาลฟูด้าจนสามารถควบคุมโรคได้จนหายเกือบเป็นปกติ รองเจ้าอาวาสอายุ 85 ปี ร่างกายยังรับการดูแลจากโรงพยาบาลฟูด้าได้ ขณะนั้นแม่แก่อายุ 75 ปี ท่านคิดว่าอายุท่านน้อยกว่าเจ้าอาวาสหลายปี จึงได้คิดว่าท่านควรเผชิญหน้ากับความเป็นจริงและไม่ควรถอดใจง่ายๆ ท่านจึงตัดสินใจแสวงหาวิธีการดูแลที่ดีกว่าเดิมในท้ายที่สุดก็ได้พบกับผู้อุปถัมภ์วัดแห่งนี้ซึ่งเป็นผู้อุปถัมภ์การดูแลพระอาจารย์น้อง ได้เล่าประสบการณ์และเทคนิคการดูแลของโรงพยาบาลฟูด้า ประเทศจีนแก่ท่านฟัง พระอาจารย์น้องยังช่วยติดต่อศ.นพ.มู่ เฟิง ซึ่งบังเอิญมาตรวจผู้ป่วยที่กรุงเทพพอดี หลังจากนั้นคุณหมอได้วิเคราะห์โรคและเสนอแนวทางการดูแลใหม่ แม่แก่เดินทางมาที่โรงพยาบาลฟูด้ากว่างโจว ประเทศจีนพร้อมกับศ.นพ.มู่ เฟิง ตามคำแนะนำของเจ้าอาวาส ได้รับการดูแลตั้งแต่การสลายเนื้องอกด้วยความเย็น การฝังแร่กัมมันตรังสีที่เนื้องอก การให้ยาฆ่ามะเร็งผ่านสายยางและการดูแลด้วยระบบภูมิคุ้มกัน หลังการดูแลอาการป่วยของแม่แก่ก็ดีขึ้นอย่างน่าอัศจรรย์ ไร้ความเจ็บปวด อาการเหน็บมือหายไป มีกำลังวังชาและทานอาหารได้ดี

　　หลังจากร่างกายฟื้นฟูแม่แก่ได้อาศัยอยู่กับพี่สาวและน้องสาว พี่สาวน้องสาวช่วยกันดูแล ชีวิตที่เรียบง่าย เศรษฐกิจครอบครัวปานกลาง โรคร้ายรุมเร้า สิ่งต่างๆ เหล่านี้แม้จะไม่กระทบกระเทือนจิตใจของท่าน แต่การสูญเสียลูกไปทำให้ลึกๆ จิตใจของท่านขาดบางสิ่งบางอย่างไป แม่แก่มักพูดเล่นกับพวกเราว่า พวกเขาขึ้นสวรรค์กันไปหมดแล้ว สำหรับฉันแล้ว กลับรู้สึกเจ็บปวดแทนหญิงชราตรงหน้าฉันเหลือเกิน ฉันถามแม่แก่ว่า ปีนี้อายุเท่าไรแล้ว ท่านตอบว่า 78 ปีแล้ว เช่นนั้นอีก 2 ปี 80 ก็จะต้องฉลองวันเกิดใหญ่แล้ว ฉันกล่าวต่อ

　　ฉันบอกกับแม่แก่ว่าท่านดูไม่เหมือนคนอายุใกล้วัย 80 แม่แก่ได้แต่ยิ้มเขินๆ ฉันมาทำงานที่โรงพยาบาลฟูด้าตั้งแต่ปี 2010 ซึ่งเมื่อมาฉันก็ได้มีโอกาสพบกับแม่แก่ เป็นเวลาเกือบ 4 ปีแล้ว ต่อมาเมื่ออาการของแม่แก่ดีขึ้นแม่แก่ก็จะมาตรวจร่างกายที่โรงพยาบาลทุกๆ ครึ่งปี ผู้ป่วยเก่าที่นานๆ จะได้มีโอกาสกลับมาเจอ มิหนำซ้ำสุขภาพยังดีอีกด้วย ฉันรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก เวลาขึ้นเวรหากฉันมีเวลาก็มักจะเวียนไปหาแม่แก่เสมอ ฉันจะเรียกแม่แก่ทุกครั้งที่เข้าห้องไปเยี่ยม ซึ่งแม่แก่ก็จะขานรับและยิ้มที่มุมปากด้วยความดีอกดีใจ ทุกครั้งที่ได้เห็นรอยยิ้มแม่แก่ฉันสัมผัสถึงความอบอุ่นและความสุขของท่าน น้องสาวของแม่แก่เล่าว่าฉันเหมือนลูกสาวของแม่แก่ ที่มักขี้อ้อน คุยเป็นเพื่อนคลายเหงา ป้อนอาหารแก่ท่าน ยามแม่แก่บ่นปวดหัวเข่าฉันก็จะนวดให้ท่าน พวกเขาสอนฉันพูดคำว่าลูกสาวเป็นภาษาไทย ห้องผู้ป่วยแห่งนี้จึงระคนไปด้วยเสียงสรวลเสเฮฮาของพวกเรา แพทย์กล่าวว่าอาการของแม่แก่ค่อนข้างอยู่ตัวไม่นานแม่แก่ก็จะได้กลับบ้านแล้ว อาจจะต้องรอถึงครึ่งปีกว่าจะได้เจอท่านอีก ฉันขออวยพรให้แม่แก่อายุมั่นขวัญยืนและมีความสุขมากๆ

　　ในห้องผู้ป่วยหากใช้ใจสำรวจจะพบว่าผู้ป่วยแต่ละรายมีความชอบ ความสนใจ ความคิดและอารมณ์ที่แตกต่างกัน เมื่อเข้าใจกฎธรรมชาติข้อนี้แล้วจึงจะสามารถเข้าถึงจิตใจของพวกเขา โรงพยาบาลที่เน้นส่วนบุคคลมิใช่ให้ผู้ป่วยขังตัวเองอยู่แต่ในห้องไม่ปฏิสัมพันธ์กับผู้อื่น สิ่งที่พวกเราจะต้องทำคือเราต้องเป็นฝ่ายเข้าไปเปิดประตูหน้าต่างจิตใจของผู้ป่วยเหล่านั้น พวกเขาต้องการรอยยิ้ม การทักทายที่แสดงถึงความห่วงใย การหยุดเพื่อเสวนาถามไถ่ทุกข์สุขกันและกัน

　　เมื่อคุณเปิดใจพวกเขาได้แล้ว พวกเขาจึงจะเปิดใจยอมรับคุณ ฉันคิดว่าหากทำได้เช่นนี้แล้วผู้ป่วยที่นี่ทุกคนจึงจะมีความสุขอย่างแท้จริง

　　——By เหลียง ถาน Coco

　　2013.9

ภาพที่ 1 ศ.นพ.สวี เค่อเฉิงผู้อำนวยการใหญ่โรงพยาบาลฟูด้ากว่างโจวกำลังตรวจพระภิกษุที่ป่วยเป็นมะเร็งลิ้นจากจังหวัดอุดร ประเทศไทย

ภาพที่ 2 ทีมแพทย์โรงพยาบาลฟูด้ากว่างโจวตรวจเยี่ยมอาการนางจี้ เยี่ยนปิน ผู้ป่วยมะเร็งเต้านมระยะสุดท้ายที่สามารถใช้ชีวิตได้อย่างปกติสุขกว่า 13 ปี

ภาพที่ 3 นางจี้ เยี่ยนปินยิ้มอย่างแจ่มใส หลังผลการตรวจซ้ำปกติ

ภาพที่ 4COCO เจ้าหน้าที่โรงพยาบาลถ่ายภาพเป็นที่ระลึกร่วมกับนางจี้ เยี่ยนปินพร้อมน้องสาว

ภาพที่ 5 นางพยาบาลมอบช่อดอกไม้แก่นางจี้ เยี่ยนปินหลังคว้าชัยเอาชนะมะเร็งร้ายได้อีกครั้ง